სახელმწიფოსა და რელიგიას შორის კავშირი ავგუსტინეს "ღვთის ქალაქის" მიხედვით

ანოტაცია

ეს დიდებული ნაშრომი, “magnum opus et arduum”, 22 წიგნს მოიცავს. წიგნის შინაარსზე თავად ავგუსტინე გვესაუბრება. ნაშრომი შეიძლება ორ მთავარ ნაწილად დაიყოს: პირველში (I-X), უკუგდებულია წარმართული რელიგიის პრეტენზია, რომ ის ამქვეყნად გარანტია კეთილდღეობისა და იღბლისა (I-V: სოციალური სიღატაკე) და იმქვეყნიური ცხონებისა (VI-X: სულიერი სიღატაკე). მეორეში (XI-XXII), განიხილავს და მიმოიხილავს civitas terrena და civitas caelestis – მიწიერ და ზეციერ ქალაქს: საწყისი (XI-XIV), დროში განვითარება და პროგრესი (XV-XVIII) და დასასრული (ესქატოლოგიური შედეგი) (XIX-XXII). ეს ორი ნაწილი ერთმანეთშია გადაჯაჭვული, – პირველი მეორეს შესავალია, – ამ პრინციპით არიან შერჩეული როგორც წარმართები (განსაკუთრებით, რომაული არისტოკრატია), ასევე, ქრისტიანები. ორი ქალაქის (civitas Dei e civitas hominis) ერთმანეთისაგან გამორჩევით, ავგუსტინე, იმპერიის დაცემით გამოწვეულ კულტურულ-პოლიტიკურ ვაკუუმში ეძებს მყარ პასუხებს. ახლა, როდესაც წარმართულ ანტიკურობასთან და მის უზარმაზარ მემკვიდრეობასთან დაკავშირებით ყველაფერი ნათელია, ავგუს-ტინე ახალ ქრისტიანობას უხსნის გზას. ამიტომაც ხდება იგი ქრისტიანული დასავლეთის მასწავლებელი (შუა საუკუნები მას უბრალოდ ასე მოიხსენიებს – Augustinus magister).